سـاقی میـار باده که ایـن غـم مکـــرم است

                    دل ها به خـون نشسته که مــاهِ محرم است

شادی گـــرفته پای خـود از دل، عجـب مـدار

                    سـلـطانِ بی رقیـــبِ دل مـا اگـــر غـــم است

فـوجِ فرشـــتگان به زمین می رســد زِ غیـب

                    صاحب دلان، که صـاحبِ مجلس معظم است

آری بـیــــا، رســـــــول خــــداونــدِ مهـــربـان

                    در ایـن عـــزا که غـوطـه به دریای ماتم است

ای کهکـشان،  به سر بــرسـان خـاکِ تـازه ای

                     خـاک زمیــن برای ســـرِ ما، دگــــر کـم است

مائیم و عشـــق و دل و جـــان ســه آشـــنا

                     در مجلسی که ذکـــرِ حسینـم دَمـادَم است

           بر ســـر زنیــم بـارِ دگـــر دسـت خــود که باز

           طـــارق «عــــزای اشــــرفِ اولادِ آدم است»

۲۴ آبان ۱۳۹۱

طارق خراسانی