سخن جان
هان مپندار که من صاحبِ شعر و اثرم
هیچ هیچم به ادب چونکه به خود می نگرم
گر ز فردا خبری نزدِ عزیزان آرم
هاتف غیب رساند خبری در سحرم
لطف او باشد اگر می رسدم آیه ی عشق
منِ درمانده ی ناچیز چه باشد هنرم؟
شادمانم که تَهی دستم و سلطانِ وجود
ذرِّه ای هستم و خورشیدِ جهانِ دِگرم
چون غباری به نسیمی شده ام سرگردان
گاه در پستی و گه سوی فلک رهسپرم
لحظه ای زلفِ پریشان بوَدم مأمن و گاه
ریز گردی شده از زلفِ عروسان گذرم
پشت پایی زده از دیر بر این عالم دون
به یکی کاه اگر هستی عالم بخرم
چون عقابی زِ سرِ کوه پَرَم تا بَرِ دوست
زانکه پَروَرده ی دیرینه ی اهلِ نظرَم
گر بمیرم نکنم سجده ی اربابِ ستم
بیمِ آن نیست متاعی ببرم یا نبرم
گفته ی حضرت سعدی به مرادِ دل ماست
بشنو ای دوست چنین بیتِ غنی زان گُهرَم
«پای میپیچم و چون پای دلم میپیچد
بار میبندم و از بار فروبستهترم»
گر که بر تربت طارق گذری کرد نگار
گو که با فاتحه ای باز بگیرد خبرم
طارق خراسانی
1368