تــو از دیـارِ غــریبــان عشــق می آیی

                        ز دوش می کشی ام کوله بار تنهایی؟

شـبی کنـارِ خیـابـانِ غـــم مــرا گفتنـد:

                        «فراق می رسد از ره به بوی شیدایی»

به روزِ واقعــه ی هِجـر می شنیـدم من

                        صــدایِ گــریـه ی آرام ســـرور زیبــایی

شکفته شعــرِ مرا باد یک نفس می برد

                        در آن دیـار کــه دیدم عــروس گلهـــایی

            هزارعقدة سربسته در دلم جـاری ست

            بیــا بیــا کــه مگـر این همه تو بگشایی

طارق خراسانی