وقتی که کنــار مـن نشـستی

                             وه  پشت غمانِ من شکستی

خـوب است کنــار هــم نشستن

                             در هــا کــه به روی غصــه بستن

امــا نـه نشستنی کـه درد است

                             در کـارِ سعـایتی کـه سـرد است

این بوده کــه خود نوشته  عشق

                             غیبـت نکـنـد فــرشـته ی عشق

خـوب اسـت کنــار هم نشستن

                             بهتر بـوَد آن ز دل شــکـسـتن

خـوب است که دردِ هـم شنیدن

                             باری غمِ یکدگر کـشیدن

خـودخــواه اگـر نبـاشــی ای یـار

                             یاران تــو مـی شــوند بسـیار

گـــر عاشــق روی مـــاهِ  وَردیـم

                             بـــر گـــــردِ رُخِ گـلـش بـگـــردیـم

                                       طارق

وَرد: گل قرمز