سـرگـرانان رفتـه اند و لطـف یاران را خوش است                               

                        بعـد از آن سرمای دی، فصل بهاران را خوش است

گـلعــِذاران در رَهـنـــد و فَـــرِ فــــروردیـن رســـــید                               

                        بوســـه هــای گـــرمِ مـا از گلعِذاران را خوش است

لالــــه مـی رقـصـــــد بــرای ســــــــرو آزاد چـمــن                                

                        مقـدمِ ســـــرو روان و جـــان نثـاران را خوش است

فصـــلِ باران اســت و بویِ عطــرِ گل هـــای بهـار                                

                        رفتـنِ دیــوِ خــزان، از ســبزه زاران را خوش است

«ابـــر را بـوســــیده ام تـا بـوســـه بارانـت کــنـد »                               

                         زیــــربـاران رفتـــن خـیـــل نگــاران را خوش است

بــوی جــــوی مولیـــــان مـی آیـد از طَــــرفِ چمـن                               

                          یـادِ یـار مهــــربـان و جـــویـبـــاران را خوش است

جوشش عشـق اسـت و می در کاسه می ریزد نگار                              

                         شــاد نوشــی در میـان می گســاران را خوش است

                              دشــت غــرقِ گل ، هـــوا پـر عطـر و دلبر در میان                                   

  طارق و جـامِ می و ایـن روزگـاران را خوش است       

طارق خراسانی