کوتاه باد، دستِ ستم از سـرای قدس          پاشـیده باد، کـاخ ســتم از دعــای قدس

نامُسلم است آنکه بخواند نمـاز و لیک          خنجر کشد به سـینه درد آشــنای قدس

ازدل عزیزدل چه بگــویم سخن؟ که دل          در ماتم است و محنتِ ماتم ســرای قدس

در این نبرد چـاره بجـز انتفاضـه نیست          سنگم به دسـت بوده ز دیـری برای قدس

شـیخان پسـتِ سعـودی، قطــر، هنوز          خامُش کنند جمله به حیـله صـدای قدس

دلتـنــگِ قـدس بوده  و دورم از آن دیـار           جان در فعان نشسته و دارد هوای قدس

عمری گذشت و مرا جان به لب رسید           کاین ظلم بی شمار، نباشدسزای قدس

از عرشـیان چـه بگــوبم؟ کـه جملـگی           خون میرود ز دیده ی شان از بلای قدس

                          طارق،«نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق»

                           آری کـه عاشـــقـانه سخـن گــو بـرای قـدس      

                                             طارق خراسانی