کاش،
 در چرخِ غم آلوده ی ما،
نغمه ای ساز شود،
عاشقی باز که آغاز شود.
کاش،
 نرگس نگرانِ دلِ مریم می شد،
کاش،
مریم بری از غم می شد.
کاش،
 سروی به صنوبر می گفت:
« گر نبودی،
به زمین شادی ما کم می شد...»
کاش،
 در پای تو  جان می دادم.
کاش،
 این شانه ی تنهایی من،
میزبان گلِ مریم می شد.
کاش،
 گلدان می شد.
کاش،
 جای دلِ عاشق شدگان،
دلِ غم بود،
که پرپر می شد...
4 شهریور 1392 طارق خراسانی