عشق می آمد و او بوسه به باران شده بود

                        بـه بیـابانـی مـن ســـــوی بیــابــان شــده بود

مـن هـراسـان زِ دو چشــمان پُـر از بارانـش

                        او زِ تنهـــایی من ســخت پریشــان شــده بود

دســت هایش تـنِ تنهایی مـن مـی بوســید

                         تار و پودش چه بگویم همگـی جـان شده بود

سینه ام باز که از شوق نگاهش سر مست

                         شادمان بود، از آن بوسه که مهمان شده بود

             شب شد و ماه ز ِخجلـت به خراسـان ندمیـد

             تا مـرا دیـد به بـَـر، مـاهِ خراســان شــده بود

۲۱ مهر ماه ۹۱- طارق خراسانی