عاشقی رسـم من و دلبری آیین من است

عاشـقی رســـم من و دلبـ ری آییـن من است
بوسه ی ماه وشان شاکلـه ی دین مـن است
آن زمانی کـه نه "می" باشـد و نی مــاه رُخی
شـعر تسکـینِ دل و خاطــرِ غمگـینِ من است
هر کسی کرده دعــــایی کــه بـه یاری بـرسـد
بر دعـــایش کـه همـی بَـدرَقِه آمیـنِ من است
دار و زنــدان بـه خـــداونـد زِ بـی دانشی است
کســب دانـش سخـنِ دلـــبـرِ دیـرینِ مـن است
عـاشـــقــان را بـگــــذاریـد دلــــی شـــاد کـنند
عشـقِ فـرهــاد ســرودِ دلِ شیــرینِ مـن است
صحبت از عشـق شد و پیـر خـــرد می فرمــود
عشـق ورزی به فـــرازی ز فــرامــینِ من است
شــده ام عاشــق از آن روز، که طارق بسـرود:
«عاشقی رســم من و دلبـری آیینِ من است»
۱۷آبان ۱۳۹۱ طارق خراسانی
آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است