«خلوتی کو که خیالاتِ دل آنجا ببرم

           دیده بَر بَندم و دل را بـه تماشـا ببرم؟»

دخـترِ باکـــره ی طبــع گهـر بارِ دلم

           تـا تـمـاشـــاگه افســانه ی فـــردا ببرم

دسـت در دست نسیمش بگـذارم، آزاد

           با صوَّرهای خیالش که به صحرا ببرم

بـا شـقــایق بنشینـم، نـفــسی تـازه کـنم

           بوسـه ی داغ دلـش را به خـدا تـا ببرم

هـر که آهی به دلی دارد و اندوهِ غمی

           ســوی میخـانه که از بهــر مداوا ببرم

دُرِ نابِ دَری از ملکِ خراسـانِ وجود

           سینه ریزی زِ غزل تُحفه به دریا ببرم

     آسمان پُـر ز سـتاره ست ولی طارقِ را

     هـمــه دانـنــد خیـــالاتِ دل آنـجـــا ببرم

۳۰ آبان ۱۳۹۱- طارق خراسانی