بـاز کــن پنـجــــره را، تـا کـــه دلـــــم آب شود

                           حیف از آن پنجره ها نیست که در خـواب شود

زلـفِ پُـــر تاب بیـــاویز تــو بـر شــــانه ی شهر

                            تـا کــه یـک شــهر از آن والـه و بـی تـاب شود

باده خوش ریــز از آن جـامِ دو چشمان به قدح

                            تا بـه میخـــانه چنیـن شیــوه مگــــر باب شود

بوســه ای ده کــه دلــــم از غـــمِ ایـام گــرفت

                            تا بـه شـــادی مگــرم لطـفِ تــو اســباب شود

               گــر بگــیری رخ از ایـن شـــهر، یقین میدانم 

               تا ابــد عشــق در ایـن شــهر کـه نایاب شود
                               
                                           طارق خراسانی