طارق خراسانی

اگر من نهانم ، نهانم تو‌کردی
وگر در عیانم ، عیانم تو کردی

من و دُرفشانی؟! ندیدم نشانی
به کوی ادب دُرفشانم تو کردی

به بیتی نگفتم که شاعر شدم من
به شعری که گفتی چنانم تو‌ کردی

اگر من جوانم به پیری، تو‌ دانی
به گلبوسه هایی جوانم تو‌ کردی

به عهدی که بستم ز بندت نرستم
به گیسوی خود امتحانم تو کردی

به عمری که طی شد دلی را نبردم
خداوندِ دل ، دِلستانم تو‌ کردی

فرومایه خاری به اوجی بِبُردی
گُلِ چامه ی کهکشانم تو کردی

بقدرِ یکی ارزن ارزش نبودم
گرانمایه اکنون گرانم تو‌ کردی

کران را یکی قطره افتاده بودم
مرا در کران بی کرانم تو‌ کردی

به شامی ز ذِلَّت به اوجم رساندی
سحر طارقِ آسمانم تو‌ کردی