«کشتند به شمشیر جفا شیرِ خدا را

کردند به خون غرقه شفیعِ دو سرا را»

محراب ورا گفت بیا گاه سفر شد

خشنود نخواهی همه جانِ شهدا را؟

پروازِ علی(ع) بود دعایی به سحرگاه

برقی ست مگر سرعت پروازِ دعا را؟

امروز هم آن قصه ی دورانِ علی باد

در کعبه ی سفیان زده بنگر که بلا را

خون میچکد از تیغه شمشیر، نظر کن

هر گوشه ی سیاره ی ما، کربِ بلا را

ای قومِ به حج رفته دعایی زسرِ صدق

ایزد ببرد جمله ی اربابِ جفا را

ما راست دعای فَرَج و هست تمنا

در خانه ی معشوق، چنین باد شما را

این گفته ی طارق برسانید به عالم

ایزد بزند ریشه ی اقوامِ دَغا را

طارق خراسانی